segunda-feira, 21 de dezembro de 2009

1 ponto para os americanos - Liberdade de expressão

Apenas algo que cruzou minha mente agora. Apesar dos EUA serem um país detestável em muitos aspéctos, um país que espalha pelo mundo o aborto e a abominação da homossexualidade, um país que foi de cristão a satãnico em pouco tempo, existe uma coisa pela qual é um país absolutamente virtuoso, quase que único no mundo: Lá há liberdade de expressão

Isso mesmo, para qualquer coisa, e isso é a verdadeira liberdade, não as monstruosidades que hoje são propagandeadas como liberdade. Por conta disso por exemplo é possível pregar o evangelho em sua totalidade, coisa que o PT (e infelizmente quase todos outros partidos do Brasil) pretende tirar de nós, sob a alegação do fictíceo crime de "homofobia". É triste que os esquerdistas não gostem do nosso Deus, mas é o único que temos. Também não gostam de nossa Bíblia, mas não vamos abandona-la e nem apagar dela o que é inconveniente aos ativistas gays do PT. Já nos foi dito, os nossos governantes vão se aliar com a Besta, e é exatamente isto que o Lula faz neste momento ao perseguir os cristãos e glorificar a abominação homossexual.

Levítico 18:22 Com homem não te deitarás, como se fosse mulher; abominação é;

sábado, 19 de dezembro de 2009

Raio-X dos partidos

É muito difícil identificar as posições dos partidos no Brasil, pois a maioria é indiferente a tudo, excete conseguir propinas e encher o bolso de dinheiro, mas com um certo esforço e fazendo uma engenharia reversa dos votos dos deputados e senadores eu fiz um esboço disso:

Para caber a tabela eu tive que encurtar os nomes na tabela:

Dep = Deputados
Sen = Senadores
PLC 122/2006 = Lei da Homofobia

PartidoDep
Sen
Voto no
PLC 122
Governo
Lula
Moral
Política
Economica
PSOL3
1
a favor
contra
liberal
radical
Comunista
PCdoB13
0
a favorapoia
liberal
radical
Comunista
PT76
11
a favor
apoia
liberal
radical
Estado grande;
Capitalista
Redistribuidor
PSB
28
3
a favorapoia
liberal
sem
PDT
24
5
a favorapoia
liberal
sem
PPS
15
0
a favor
contra
liberal
sem
PSDB
62
14
a favor
contra
liberal
Estado mínimo;
Capitalista
Redistribuidor
PV
14
1
a favor
contra
liberal
Ambientalista
PMDB93
16
a favorapoia
semsem
PTB
22
6
a favorapoia
semsem
PP
40
1
a favor
apoia
sem
sem
DEM
61
13
a favor
contra
sem
Estado mínimo
PSC
12
2
a favor
apoia
parcialmente
conservador
sem
PR
34
3
a favorapoia
parcialmente
conservador
Capitalista
Redistribuidor
PRB
3
2
a favorapoia
parcialmente
conservador
Capitalista
Redistribuidor
Total
514
81





Note que não é possível identificar as posições de alguns partidos: PMDB e PTB. Eles não possuem ideologia própria, sendo movidos por cargos e aderindo a qualquer governo. Por outro lado é relevante que os crentes são minoria nestes partidos. Outros partidos como PDT, PPS e PSB são de esquerda e moralmente liberais. O PT e os nanicos de esquerda são os reis do combate ás leis de Deus. A maioria das leis imorais foi criada por parlamentares do PT e o Lula apoia totalmente elas, mas também é relevante que a oposição ou claramente apóia a imoralidade (caso do PSDB, que é um liberal enrustido) ou é totalmente isenta de opinião sobre assuntos morais (caso do DEM, que só liga pros interesses do grande capital).

Os partidos identificados como conservadores são na verdade mais ou menos conservadores. Não há uma direção clara dos partidos contra a imoralidade, é mais uma consequência de que a maioria de seus membros são conservadores, mas há também liberais nesses partidos. Também vale a pena ressaltar que os partidos "conservadores" não tem problemas em fazer alianças com o PT, assim PR, PSC e PRB são da base aliada do governo Lula. Dentre os conservadores estão 2 partidos da Igreja Universal (sim, isso mesmo, 2, não me pergunte porque eles precisam de 2) e o PSC.

Fontes:

http://pt.wikipedia.org/wiki/Anexo:Lista_de_deputados_federais_do_Brasil_da_53%C2%AA_legislatura
http://pt.wikipedia.org/wiki/Senado_Federal_do_Brasil#Atual_Legislatura

segunda-feira, 30 de novembro de 2009

Lei da Mordaça Gay

O Brasil tem regredido muito em moral e ética no governo petista, estamos indo em direção a Gomorra, enquanto o povo deseja o contrário. Procuro aqui identificar como isso é possível. Como podem os políticos enfiar goela abaixo do povo medidas a que somos contrários? Quem são estes seres que só querem o pior para nosso país? E como foi que nós elegemos eles?

As medidas satânicas lançadas no governo Lula são muitas, mas vou me ater neste momento à infâme PLC 122/2006, conhecida na mídia como Lei da Homofobia. O PLC prevê a detenção de um a três anos para quem for condenado por injúria ou intimidação ao expressar um ponto de vista moral, filosófico ou psicológico contrário ao dos homossexuais. Esta lei é complementar pois modifica a lei do racismo adicionando a homofobia. Como é um Projeto de Lei Complementar só necessita de maioria simples, então as votações podem ser simbólicas sem incluir os nomes de quem é contra e a favor, uma aberração do nosso sistema político que visa esconder as falcatruas dos políticos.

Alguns exemplos do que a lei visa:
  • Leitura pública da Biblía:
    • "Ou não sabeis que os injustos não herdarão o reino de Deus? Não vos enganeis: nem impuros, nem idólatras, nem adúlteros, nem efeminados, nem sodomitas," 1 CORÍNTIOS 6 - 9
    • Pena: 1 a 3 anos de Prisão
  • Defesa da palavra do Senhor: Oras, está claramente escrito que os homossexuais que não se arrependerem vão para o inferno. Seria bom que vocês se arrependam e deixem esta prática. Pena: 1 a 3 anos de Prisão
  • Paulo seria preso pelo que escreveu e seu livro seria banido, como já estão sendo banidos livros contrários ao homossexualismo: http://juliosevero.blogspot.com/2008/11/evanglico-censurado-e-multado-por-fazer.html
Mais sobre o tema aqui: http://liberdadedeexpressao.multiply.com/journal/item/130

Mais sobre a obra maligna do PT aqui: http://www.vozdoacre.com/index.php?option=com_content&task=view&id=594&Itemid=31

E agora? O que fazer? Acho que o negócio é identificar os políticos que votam nesta lei e não votar mais neles, pois uma coisa é um tirano perseguir os cristãos, mas agora que temos democracia ainda temos que votar nos tiranos que nos perseguem?

Provérbios 29:2 "Quando os justos se engrandecem, o povo se alegra, mas quando o ímpio domina, o povo geme."

A sociedade nos humilhará por termos nos contraposto contra os interesses do movimento gay, mas isso já é de se esperar para quem carrega a cruz, mas é muito importante que permanessamos fiéis durante a perseguição, pois como diz a Bíblia, nós enfrentaremos reis (ou senadores) ligados a besta e venceremos:

Apocalipse 17:13 "Estes (reis) têm um mesmo intento, e entregarão o seu poder e autoridade à besta. Estes combaterão contra o Cordeiro, e o Cordeiro os vencerá, porque é o Senhor dos senhores e o Rei dos reis; vencerão os que estão com ele, chamados, e eleitos, e fiéis."

Dirão que somos fanáticos, mas nós só queremos votar em quem não nos persegue, mas nem esse direito essas pessoas acham que temos.

Bom, agora vamos a parte suja da coisa. Quase não há informações sobre quem são as pessoas que votam a favor desta lei como os cristãos elegeram eles. Aqui busco identificar estes indivíduos. Lendo declarações dos políticos na mídia e atas do senado (as poucas que eles disponibilizam), pode-se ter uma idéia da posição dos partidos e saber quem está por trás disso. Busquei marcar as fontes para manter a qualidade da lista. Por favor me ajudem a construir uma lista melhor:

Tramitação:

CAS = Comissão de Assuntos Sociais
CDH = Comissão de Direitos Humanos e Legislação Participativa

ComissãoLocal
Data
Resultado
CDH
Senado
2007

CASSenado
Março 2008
até Nov 2009
aprovada
CDH
Senado
Dez 2009
até ...



Posições de Senadores individuais:

Senador


Comissões
voto
Fonte
Marcelo CrivellaPRBRJCDH-2008;
CAS-2009;
CDH-2009
contra
Notório
Valter PereiraPMDBMSCDH-2007
a favor
Fonte?
Magno MaltaPR
ESCDH-2008;
sCDH-2009
contra
Fonte
Paulo PaimPTRS
CDH-pres 2008; CAS-vice 2009;
CDH-2009
a favor
Fonte
Cícero LucenaPSDBPBCDH-vice 2008;
CDH-2009

Fonte
Patrícia Soboya Gomes
PDTCECDH-2008;
CDH-2009
a favor
Fonte
Inácio Arruda
PCdoBCECDH-2008;
sCAS-2009
a favor
Fonte;
assinou no
CAS 10/11/2009
Leomar
Quintanilha
PMDBTOCDH-2008;
sCDH-2009
?Fonte
Geraldo
Mesquita Jr
PMDBACCDH-2008;
CAS-2009
a favor
Fonte
Paulo Duque
PMDBRJCDH-2008;
CAS-2009;
CDH-2009
?Fonte
Wellington
Salgado de Oliveira
PMDBMGCDH-2008;
sCAS-2009;
sCDH-2009
?Fonte
Gilvam Borges
PMDBAPCDH-2008;
CAS-2009;
CDH-2009
contra
Fonte
César Borges
PRBACDH-2008;
sCAS-2009
?Fonte
Eliseu Resende
DEMMGCDH-2008;
CDH-2009
?Fonte
Romeu Tuma
PTBSPCDH-2008?Fonte
Jonas PinheiroDEMMTCDH-2008?Fonte
Arthur VirgilioPSDBAMCDH-2008;
CDH-2009
a favor
Fonte
Cristovam BuarquePDTDFCDH-2008;
sCAS-2009;
CDH-pres 2009
a favor
Fonte
José Nery
PSOLPACDH-2008;
CDH-vice 2009
a favor
Fonte
Serys
Slhessarenko
PTMTCDH-2008;
sCDH-2009
a favor
Fonte
Eduardo SuplicyPTSPCDH-2008;
sCAS-2009
a favor
Ata CDH 11/12/08,
assinou no
CAS 10/11/2009
Sérgio ZambiasiPTBRSCDH-2008;
sCDH-2009
?Fonte
Sibá MachadoPTACCDH-2008?Fonte
Ideli SalvattiPTSCCDH-2008;
sCAS-2009
?Fonte
Mão Santa
PSCPICDH-2008;
CAS-2009;
sCDH-2009
a favor
Fonte, mas
depois traiu-nos:
assinou no
CAS 10/11/2009
Romero Jucá
PMDBRRCDH-2008;
sCAS-2009;
sCDH-2009
?Fonte
Valter Pereira
PMDBMSCDH-2008;
sCDH-2009
?Fonte
Jarbas VasconcelosPMDBPECDH-2008?Fonte
Edison LobãoPMDBMACDH-2008?Fonte
Heráclito Fortes
DEMPICDH-2008;
sCDH-2009
a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Jayme CamposDEMMTCDH-2008?Fonte
Maria do Carmo Alves
DEM
SECDH-2008;
sCAS-2009;
sCDH-2009
?Fonte
Mário Couto
PSDBPACDH-2008;
sCDH-2009
?Fonte
Lúcia Vânia
PSDBGOCDH-2008;
sCAS-2009
?Fonte
Papaléo Paes
PSDBAPCDH-2008;
CAS-2009;
sCDH-2009
a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Flávio Arns
PSDBPRCDH-2008;
CAS-2009;
CDH-2009
a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Rosalba Ciarlini
DEMRNCAS-pres 2009;
CDH-2009
?Fonte
Augusto Botelho
PTRSCAS-2009
a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Roberto Cavalcanti
PRBPBCAS-2009a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Renato Casagrande
PSBESCAS-2009?Fonte
Lobão Filho
PMDBMAsCAS-2009?Fonte
Valdir Raupp
PMDBROsCAS-2009a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Garibaldi Alves Filho
PMDBRNsCAS-2009?Fonte
Aldemar Santana
DEM
DFCAS-2009;
sCDH-2009
?Fonte
Efraim Moraes
DEMPBCAS-2009?Fonte
Raimundo Colombo
DEMSCCAS-2009?Fonte
Eduardo Azeredo
PSDBPRCAS-2009?Fonte
Heraclito Fortes
DEMPIsCAS-2009?Fonte
Osvaldo Sobrinho
PTBMTsCAS-2009;
sCDH-2009
?Fonte
José Agripino
DEMRNsCAS-2009;
CDH-2009
?Fonte
Sérgio Guerra
PSDBPEsCAS-2009?Fonte
Marisa Serrano
PSDBMSsCAS-2009?Fonte
Mozarildo Cavalcanti
PTBRRCAS-2009?Fonte
João Durval
PDTBACAS-2009a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Gim Argello
PTBDFsCAS-2009a favor
assinou no
CAS 10/11/2009
Gerson Camata
PMDBESCDH-2009?Fonte
João Pedro
PTAMsCDH-2009
?Fonte
Marina Silva
PVACsCDH-2009
?Fonte
Jéfferson Praia
PDTAMsCDH-2009
?Fonte
Fátima Cleide
PT
RO
rCAS-2009
a favor
assinou no
CAS 10/11/2009

Posições de Deputados Federais individuais:

NomePartidoEstadoMandato
PosiçãoFonte
coronel Paes de LiraPTCSP
contraFonte
Miguel MartiniPHSMG
contraFonte
Iara BernardiPTSP
a favor
Fonte
Cida DiogoPTRJ
a favorFonte
Manuela D´AvillaPCdoBRS
a favorFonte
Janete PietáPTSP
a favorFonte
Janete CapiberibePSBAP
a favorFonte
Maria do RosárioPTRS
a favorFonte


Políticos do Executivo:

Nome
PartidoPosiçãoFonteVoto
Presidente Lula
PTa favor
Fonte

quarta-feira, 9 de setembro de 2009

Progresso de Obras do PAC

1 - Só planos
2 - projeto funcional & licença ambiental prévia (ao mesmo tempo)
3 - projeto básico
4 - projeto executivo
5 - licença ambiental para a construção
6 - licitação da obra
7 - julgamento de recursos da licitação
8 - desapropriações
9 - julgamentos sobre o valor das desapropriações
10 - obra principal
11 - acabamento
12 - licença ambiental para o funcionamento

E aqui algumas obras do PAC e o estado delas hoje, 9/9/2009:

* Ferrovia Norte-Sul: Estágio 10 - No prazo
* Ferrovia Transnordestina: Estágio 10 - Atrasado x anos, mas progredindo
* Ferrovia Bahia-Oeste: Estágio ? - No prazo
* TAV Campinas-SP-Rio: Estágio 4 e 6 ao mesmo tempo - Atrasado 1 ano, mas progredindo

* Metro de Salvador: Estágio 10 - Atrasado 1 ano, mas progredindo
* Metro de Fortaliza: Estágio 10 - Atrasado x ano, mas progredindo
* Metro de Belo Horizonte - L2 e L3: Estágio 3 - Abandonado
* Metro de Porto Alegre - Expansão da L1: Estágio 10 - No prazo
* Metro de Recife - Linha Sul - Completada
* Metro de Curitiba - Abandonado
* Metro de Porto Alegre - L2 - Abandonado
* Investir no Metro de São Paulo - Abandonado

Das 12 obras temos:

* 1 terminada
* 3 no prazo
* 4 atrasadas, mas progredindo
* 4 abandonadas

quinta-feira, 27 de agosto de 2009

Brazylia na co dzień

Dziś postanowiłam napisać trochę o różnicach kulturowych w Brazylii, które można chyba tylko zauważyć kiedy się tu mieszka...właściwie nie będę pisać o całej Brazylii, bo czego tu można się dowiedzieć już pierwszego dnia pobytu, że Brazylia jest olbrzymia i różnorodna, i nawet tubylcy nie wiedzą dokładnie wszystkiego o kulturze i obyczajach swoich rodaków i o każdym regionie krążą osławione stereotypy. Tak więc ja ograniczę się właściwie do miasta Sao Paulo.
Pierwszą rzeczą, która uderza zaraz po przybyciu i po pojawieniu się potrzeby poruszania się po mieście jest system transportu. Sao Paulo jest generalnie zawsze przepełnione i zakorkowane. Nawet po północy w piątek na ulicy jest mnóstwo aut. Ulice nie są w najlepszym stanie, dla mnie osobiście utrudnieniem jest brak białej linii odrzielające pasy jazdy...jest to problemem gdy poruszam się po ulicy np. 4 pasmowej wijącej się, gdzie wszyscy jadą z 80 na godzinę! Poza tym plagą ulic Sao Paulo są wszechobecne motocykle. Kierowcy się na to bardzo skarżą, gdzyż taki motocykl jeździe między samochodami, co w gigantycznym korku jest znacznym ułatwieniem poruszania się i tylko na motocyklu można gdzieś w miarę szybko się dostać, ale z drugiej strony wiele motocyklistów ginie w wypadkach drogowych, gdyż jeżdżą one bardzo szybko między autami i niekiedy nie sposób ich zauważyć. Największe korki są tutaj rankiem i wieczorem - od jakiejś 18:00 do 20:00. Nie dotyczy to tylko ulic ale także autobusów, metra i pociągów metropolitalnych. Tłok i ścisk jest niemiłosierny, upał, a dodając do tego nawet dwu-trzy godzinne stanie w korku nie jest to sytuacja do pozazdroszczenia. Słyszałam, ze raz na jakiś czas Sao Paulo dosłownie staje, korek jest potężny i przez wiele godzin nie da się go rozładować. W Sao Paulo w celu zmniejszenia ruchu na drogach stosuje się tz. "rodizio". Każdego dnia pewne auta z danymi numerami rejestracyjnymi nie mogą wyjechać w godzinach szczytu na drogi. W mieście znajdują się specjale maszyny, które rejestrują niedozowlonych kierowców i potem do domu przychodzi wysoka kara. W Sao Paulo zbudowane są obwodnice wokół miasta, ale nie bardzo to pomaga, taka obwodnica jest chyba najbardziej zakorkowana.
Parę razy zdarzyło mi się jechać metrem i pociągami w godzinach szczytu. Szczególnie przeraża mnie pociąg. Pociągi metropolitalne kusują do najodleglejszych dzielnic Sao Paulo, a niektóre linie nawet do pobliskich miast metropolitalnych. Tak więc niektórzy w takim pociągu spędzają nawet z 2 godziny, a pociągi w godzinach szczytu są pełne! Nie tak po polsku pełne, ale tak że nie da się wepchnąć szpilki! Dlatego też zaraz po przybyciu na stacje zaczyna się walka o miejsca siędzące! Biada Ci, gdy okażesz się wysiadającym! W tym przypadku jesteś intruzem, który może sprawić, że dana osoba może NIE SIĄŚĆ i należy Cię stratować...Wyjście z pociągu w godzinach szczytu w Sao Paulo jest sportem ekstremalnym!:) Ludzie wykształcili kilka strategii jak dorwać miejsce siedzące. Jedną z nich jest podróż do końcowej stacji pociągu, która jest jednocześnie jego stacją początkową gdzieś w centrum miasta- pociąg podjeżdża na ostatnią stację, ludzie wysiadają, a tam czekają już ludzie wsiadający i pociąg jedzie spowrotem. Nie zdziw się więc gdy docierając do stacji końcowej okaże się, że prawie nikt nie wysiada, a miejsca siedzące i te co wygodniejsze stojące już zajęte! Drugą strategią jest wieczne czekanie na pusty pociąg. Działa to tak: pociągi podjeżdżaja w godzinach szczytu na każdą stację średnio co 3 minuty. Niestety nie pomaga to wiele, gdyż w ciągu tych 3 minut jakies kilkaset ludzi zdązy wejść na peron. Tak więc od czasu do czasu jedzie pociąg pusty, który zatrzymuje się dopiero na np. 3 stacji. Na peronie narysowane są linie, przy których zatrzymają się drzwi pociągu. Tak linia staje się w godzinach szczytu miejscem bezcennym. Kto jest dokładnie przy linii, a nie jakiś metr od niej ma bajecznie większe szanse nadziać się na pusty pociąg i zagarnąć MIEJSCE DO SIEDZENIA! Jesteś przy linii, nie ruszasz się z miejsca aż podjedzie pociąg pusty - nie obchodzi Cię, że torujesz drogę do pociągu prawie pełnego (przy drzwiach jeszcze miejsce na 2,5 osoby - jedziesz z twarzą na drzwiach), nie możesz przesunąć się nawet o milimetr, a ludzie niech cię obchodzą, przefruwają, podkopują się, a wysiadający niech się pocałują, nie ustepujesz! Tak samo jak już podjedzie pociąg musisz być szybki i twardy, twego serca nie może zmiękczyć babcia ani matka z dzieckiem, rzucasz się przez drzwi, odpychasz wszystkich, działasz jak w transie...przecież przez te 2 godziny możesz: spać, gapić się przez okno, piłować paznokcie, pisać smsy! Tak, pociąg w godzinach szczytu to nie lada wyzwanie!
Autobusy w Brazylii są inne niż w Polsce. Przede wszystkim nie ma jazdy na gapę. Mniej więcej w 1/3 autobusu znjaduje się blokowana barierka i kontroler, który sprzedaje bilet i kontroluje czy zapłaciłaś za przejazd. Prawie każdy ma elektroniczny bilet, który przykłada się do maszyny, która pobiera zapłate za przejazd i odblokowuje barierkę. Facet, który jeździ cały dzień i kontroluje ten proces nadaje się również bardzo dobrze na informacje co do trasy autobusu, bo w Brazulii nie ma takiego gadżetu jak wykaz autobusów, które przejeżdżają przez dany przstanek, nie wspominjąc już nawet o rozkładzie jazdy. Trasę autobus ma na sobie, zaraz przy wejściu, ale jako że Sao Paulo miasto duże i długie, lepiej pytać co i jak, żeby sie nie wylądowało na nieznanym terytorium. Fajną rzeczą jest, że jak się już stoi w tym autobusie, w korku, ludzie przeciskają się do tylnego wyjscia, bo tylko tam można się wydostać z autobusu, że ludzie siedzący birą Twoj plecak/torbę/teczkę na kolana:) Poza tym w autobusie oznaczone są miejsca dla ludzi starszych, kalekich, matek z dziecmi czy kobiet w ciąży. Poza tym system biletów elektronicznych jest też nieźle pomyślany - możesz wsiadać do ilu chcesz autobusów w czasie 2 godzin. Płacisz tylko przy pierwszym "skasowaniu" karty, a potem maszyna nic nie pobiera, tylko odblokowuje barierkę. Tak więc możesz spotkać ludzi, którzy stoją w pierwszej cześci autobusu i przechodzą przez barierkę dopiero na chwilę przed wysiadaniem - mają wtedy więcej czasu na przesiadkę nic nie płacąc.

sábado, 20 de junho de 2009

Progresso de Obras no Estado de São Paulo

Olá,

Vou tentar aqui fazer uma escala de progresso para obras públicas e colocar o progresso de algumas obras que me interessam, especialmente na área de transporte. Aqui vai a escala que eu pesquisei:

1 - Só planos
2 - projeto
funcional & licença ambiental prévia (ao mesmo tempo)
3 - projeto básico
4- projeto executivo
5 - licença ambiental para a construção
6 - licitação da obra
7 - julgamento de recursos da licitação
8 - desapropriações
9 - julgamentos sobre o valor das desapropriações
10 - obra principal
11 - acabamento
12 - licença ambiental para o funcionamento

E aqui algumas obras em São Paulo e o estado delas hoje, 20/6/2009:

* Estação Vila Aurora da Linha 7 da CPTM: Estágio 7
* Expansão da Linha 5 do Metrô: Estágio 6
* Expresso Aeroporto: Luz - Guarulhos: Estágio 6
* Linha 13 da CPTM: Trêm de Guarulhos: Via permanente - Estágio 6
* Linha 13 da CPTM: Trêm de Guarulhos: Restante - Estágio 1
* Expresso Tiradentes - Trecho Vila Prudente - Oratório: Estágio 2
* VLT Congonhas: Estágio 2 e 3
* Linha 6 do Metrô: Estágio 2 e 3

domingo, 24 de maio de 2009

Ferrovias do Brasil

Olá,

Aqui vai. No momento ainda não está tudo completo e ainda há erros, especialmente ramais que foram sucateados e não existem mais sendo mostrados em alguns cantos, mas as linhas principais destacadas todas existem.

As ferrovias são a parte destacada em verde. Em vermelho partes em construção, em azul partes em projeto. Em alguns casos eu coloquei projetos em vermelho também.

Estrada de Ferro Sorocabana

http://img194.imageshack.us/img194/4336/malhaferrospsorocabana.png

Ferrovia do Amapa

http://img5.imageshack.us/img5/3616/ferroviaamapa.png

Estrada de Ferro Carajás - Com transporte de passageiros!

http://img5.imageshack.us/img5/9642/ferroviacarajas.png

Ferrovia Norte-Sul

Estrada de Ferro Vitória a Minas - Com transporte de passageiros! Vitória - Belo Horizonte, diário

http://img195.imageshack.us/img195/8617/ferroviavitoriaminas.png

Estrada de Ferro de Araraquara

http://img200.imageshack.us/img200/9760/malhaferrospararaquara.png

Linha Tronco (Companhia Paulista)

http://img194.imageshack.us/img194/8350/malhaferrospcompanhiapa.png

Ramal Oeste (Companhia Paulista)

http://img38.imageshack.us/img38/4328/malhaferrospcpoeste.png

quinta-feira, 16 de abril de 2009

Paragwaj






Do Paragwaju wybraliśmy się w środę, 8.4.2009. Nasze plany, co i jak zwiedzić w tym kraju, zmieniały się z minuty na minutę. Najpierw w ogóle chcieliśmy jechać z Sao Paulo bezpośrednio do Asuncion, ale mama Felipe trochę panikowała, że mamy tam nie jechać, bo jest niebezpiecznie. W końcu zdecydowaliśmy zrobić wypad z Foz do Iguacu. Dzień przed wyjazdem byliśmy popytać się jak jadą autokary. Okazało się, że do Asuncion jadą wyłącznie popołudniu, tak że na miejscu bylibyśmy wieczorem. Tak mi się wydaje, że w Ameryce Południowej nie jest zbyt dobrym pomysłem dotrzeć na jakieś nieznane miejsce wieczorem. Szczególnie jeśli chodzi o duże miasta (małe zresztą też nie, bo może nie być żadnego transportu dalej). Tak więc zdecydowaliśmy się jechać najpierw do Encarnacion autobusem firmy paragwajskiej. Autokar odjeżdżał o 11 czasu paragwajskiego (godzina do tyłu względem czasu w Brazylii). Nie mogliśmy jechać autokarem wcześniejszym, bo musieliśmy załatwić wszystkie formalności na granicy (dla Polaków to pieczątka na wyjazd z Brazylii i pieczątka na wjazd do Paragwaju). Sprzedawca biletów ostrzegał nas, żeby wszystko to pozałatwiać, bo inaczej można mieć kłopoty. Przez garanicę przejeżdżają zwykłe miejskie autobusy, nie zatrzymują się w ogóle, więc można się przeszmuglować. Ale potem mogą być kłopoty.

Tak więc opuściliśmy nasz hostel z samego rana i podjechaliśmy do Ponte de Amizade czyli granicy. Po stronie brazylijskiej znajduje się miasto Foz do Iguacu, po stronie paragwajskiej Cidade del Este. I właśnie to paragwajskie miasto jest centrum handlowym dla Brazylijczyków. Paragwaj nie jest krajem uprzemysłowionym, więc musi importować prawie wszytko. Podatki importowe prawie nie istnieją, tak więc ceny w Paragwaju są o wiele niższe nawet niż w Polsce. Brazylijczycy kupują głównie elektronikę jak się okazuje za dolary. Pomiędzy Paragwajem i Brazylią przejście prowadzi nad rzeka, przechodzi się mostem. Most jest chroniony wysoką siatką, która na początku myśleliśmy, jest ochroną, żeby nikt nie wpadł do rzeki, ale okazuje się, że znajduje się tylko przy częściach nad lądem, aby ludzie nie zrzucali szmuglowanych rzeczy.

W Cidade del Este chcieliśmy zamienić reale na guarani, paragwajską walutę, ale w prawie żadnym z licznych tam kantorów nie było to możliwe. W Cidade del Este handluje się w dolarach. To miasto wygląda jak jeden wielki targ. Przypomina mi trochę te targi w Egipcie czy Maroku, gdzie szło się takimi tunelami zrobionymi z różnych rzeczy do sprzedania. Czułam się tam dziwnie, szczególnie, że przed każdym większym sklepem stał gościu z metrową bazuką! My skupiliśmy się na atrakcjach turystycznych w mieście. Pierwszą, niezamierzoną dla Paragwajczyków, ale bardzo interesującą dla Europejczyków (dla Brazylijczyków zresztą też) są autobusy komunikacji miejskiej w Cidade del Este. Są to te autobusy, które zna się z filmów i spodziewa się znaleźć kury pod ławką:) Takie tam właśnie jeździły:) Poza tym w Cidade del Este znajduje się pomnik władcy Chin oraz mały ogród japoński. W ogóle w mieście widzieliśmy ambasadę chińską oraz na równi z hiszpańskim napisy chińskie:)Wymiana handlowa kwitnie (ale chyba raczej jednokierunkowo:P)

Tak więc zwiedzaliśmy miasto, niezbyt turystyczne i bardzo chaotyczne i próbowaliśmy szukać dworca autobusowego, skąd mieliśmy wyruszyć nowoczesnym autokarem firmy RYSA do Encarnacion (wg sprzedawcy biletów w 4 godziny)! Pytaliśmy, sprawdzaliśmy plany miasta, ale jakoś nie umieliśmy tego znaleźć. Znaleźliśmy dworzec autobusów miejskich, ale nie dalekobieżnych. Wszyscy ludzie mieli jakiś inny pomysł gdzie iść, a jedna pani nawet nam powiedziała, żeby nie słuchać innych, bo mogą nas okłamać, a ona nam powie dobrą drogę:) Do dziś nie rozgryzłam, czy chcieli być za wszelką cenę pomocni, czy po prostu myśleli, że właśnie tam i nigdzie indziej jest dworzec! W końcu zauważyliśmy siedzibę firmy RYSA i postanowiliśmy się tam dopytać skąd wyruszają autokary. Okazało się, że jadą na dworzec właśnie z siedziby firmy, więc mogliśmy sie z nimi zabrać. Weszliśmy za ladę, gdzie pracownicy przyjmowali paczki, które miały być rozwiezione po całym Paragwaju. Nasz autokar był właśnie załadowywany paczkami, które potem całą drogę miały być dostarczane do miasteczek po drodze, a z nich odbierane inne paczki. W ogóle nasz autokar znacznie się różnił od autokaru na obrazku gdzie kupowaliśmy bilety! Takie autokary w Polsce jeździły w latach 80tych, bez klimatyzacji, bez wejścia po środku. Zaraz po wejściu pomocnik kierowcy (bo był pomocnik, który rozładowywał paczki i zbierał po drodze pasażerów) pootwierał wszystkie okna, co służyło właśnie za klimatyzację. Przed podróżą zaczepiliśmy jeszcze o warsztat, żeby wymienić oponę i w drogę!

Jazda takim autokarem to wielka przygoda. Wszystko odbywa się zupełnie inaczej niż w Europie. Przystanek jest wszędzie gdzie ktoś stoi na poboczu ulicy, tam też ktoś może zechcieć wysiąść. Zatrzymywaliśmy się też w przydrożnych miasteczkach, gdzie od razu oblegali nas sprzedawcy napojów w puszkach, szaszłyków, kanapek...niekiedy jechali z nami do następnego miasteczka, tam wysiadali, a na ich miejsce pojawiał się już inny sprzedawca. W Paragwaju było bardzo gorąco, więc ludzie z chęcią kupowali schłodzone napoje. Najczęściej sprzedawcy to młodzi chłopcy w brudnych koszulkach, widać zaprzyjaźnieni z kierowcami, jakby nic innego nie robili. Największą "przygodę" autokarową przeżyliśmy w drodze powrotnej z Encarnacion do Cidade del Este. Dostaliśmy miejsce zaraz na przedzie, przed nami tylko ścianka odgradzająca nas od kierowcy. Wszystko spoko, luzik, ludzie stoją więc my zadowoleni, że mamy miejsca siedzące, aż tu nagle z tej ścianki wyłażą olbrzymie, rude z wielkimi czułkami karaluchy! No po prostu masakra. My szok, obrzydzenie, zabijamy wrogów ze wściekłością, ale nie ma szans, jest ich za dużo, wyłażą coraz chętniej. Paragwajczycy spokój, luzik śpią, ignorując nasze zmagania. W końcu jakaś babka dała nam kawałek kartki, żeby wepchnąć w te dziury pełne karaluchów, i jakoś to pomogło! Jak trochę się uspokoiliśmy to zauważyliśmy, że takich kartek jest pełno, więc te karaluchy to stali mieszkańcy tego autokaru! Nigdy więcej Cruzeiro del Sul, mogliśmy wracać Rysą (do dziś chcemy wierzyć, że to tylko wyjątek i karaluch normalnie nie zamieszkują autokarów!:P).

Jedziemy dalej do Encarnacion, obserwujemy krajobrazy, zieleń, palmy, pola kukurydzy i innych upraw, czerwoną ziemię, kompletny brak asfaltu w mijanych miasteczkach (w sumie wyasfaltowana była tylko ta droga). Po 4 godzinie jazdy zorientowaliśmy się, że coś nie tak, nie dojedziemy w 4 godziny do Encarnacion, nie zdążymy pojechać jeszcze do Trynidadu i wrócić przed zmrokiem! Po rozmówieniu się z bardzo miłym pomocnikiem kierowcy, postanawiamy wysiąść w Trynidadzie, który jest po drodze, zwiedzić ruiny, a potem złapać coś do Encarnacion.

Trynidad to mała wioska, czerwona ziemia, ludzie na skuterach (moto-skuter to podstawa) no i ruiny wioski jezuickiej, w 1993 roku wpisane na listę UNESCO. Z głównej drogi można dojść tam w 10 minut. Idąc tam nie spotkaliśmy w ogóle turystów, w środku były najwyżej dwie małe grupki. Tak więc faktycznie byliśmy tam sami, pośród starych ruin domów, kościoła, pomieszczeń gospodarczych. Cisza, spokój, można było wyczuć klimat odległych czasów. To miejsce założyli w 1706 Jezuici, którzy chcieli schrystianizować Indian. Udało im się przekonać Indian Guarani do osiadłego trybu życia, pracy w rzemiośle i ogrodnictwie, wiary w Boga. Chroniło ich to poza tym przed łowcami niewolników. Osady te nie przetrwały jednak długo, król Hiszpański widząc dokonania Jezuitów, i bojąc się ich wpływów wygnał ich, a na ich miejsce sprowadził inne zakony, np. Dominikanów. Tego jednak nie zaakceptowali Indianie, nie umieli dostosować się do nowej doktryny i opuścili to miejsce.

Ogólnie te ruiny robią niesamowite wrażenie...po pierwsze kompletny brak turystów. Po wyjściu z autokaru przeszliśmy jakieś 10 minut drogą wśród paragwajskich domków, przed wejściem do ruin jakaś obdarta rodzinka ustawiała pod drzewami pamiątki ruin z kamienia, a przy wejściu rozstawione jakieś paragwajskie ozdoby i pamiątki. Bileter miał rozłożone leżaczki przy wejściu i wraz ze znajomymi wylegiwał się w cieniu. Zero turystów. Szczególnie było to rażące po naszej wycieczce w napakowanym ludźmi Foz de Iguacu. Kupiliśmy bilety, bardzo tanio i zostaliśmy wpuszczeni na olbrzymi teren z kilkoma wysokimi palmami i starymi budowlami z kamienia. Cisza, ciepłe słońce, przestrzeń no i te palmy na środku wielkiego placu porośniętego wykoszoną trawą. Słońce zaczynało już zachodzić, więc wszystko robiło się bardziej pomarańczowe. Z oddali można było usłyszeć szumy paragwajskiej wioski, jakieś skutery, jakieś ujadanie psów. A wśród tych murów cisza, długie cienie, czas się zatrzymał. I jakoś dobrze umiałam sobie poczuć tę atmosferę umieszczonej w kompletnym pustkowiu osady...Indianom ufającym chrześcijańskiemu zakonowi, ich spokojne życie wśród natury. Cudownie.

Z naszej zadumy wyrwała nas świadomość, że już robi się ciemno! Szybko pośpieszyliśmy na przystanek i cierpliwie czekamy na jakiś autokar (który według kierowcy naszego poprzedniego środka transportu jeździ co 5 min). 5, 10, 15 minut, jest już ciemno, a autokaru nie ma. Nagle jakoś wiele skuterów zaczyna obok nas przejeżdżać, wszyscy wpatrują się z zainteresowaniem, wiadomo jedyni obcy w okolicy, ale dla nas to już podejrzane i zaczynamy się denerwować...Po jakiejś chwili autokar podjeżdża, szybko wyskakuje młody chłopak, ładuje nas do środka i w pośpiechu odjeżdżamy. W środku masakra, ludźi masa, wszyscy stłoczeni między siedzeniami, a co chwile wsiadają następni. Plecaki i torby lądują koło kierowcy, zdziwiło mnie to zaufanie, ja na wszelki wypadek obserwowałam nasz:P

W końcu dotarliśmy do dworca autobusowego w Encarnacion i natychmiast oblegli nas naganiacze oferujący bilety do Asuncion, Cidade del Este i innych celów. Okazuje się, że działa tam kilka firm przewozowych i te ostro konkurują o podróżnych. A jak wiadomo najlepsza strategia to wyjść do klienta;) My po przeżytych przygodach udaliśmy się do naszego hotelu. Hotel "Germano" zaraz przy dworca okazał się być domem przekształconym w hotel prowadzonym przez miłe małżeństwo Japonki i Paragwajczyka. Dostaliśmy fajny pokoik i do poczytania pożyczony od naszych gospodarzy przewodnik po Paragwaju. Przewodnik ten był napisany w kilku językach, m.in. po niemiecku i zawierał praktyczne wskazówki dla obywateli niemieckich pragnących osiedlić się na stałe w Paragwaju. Takich akcentów niemieckich w Paragwaju napotkaliśmy wiele: hotele o nazwach Stauffenberg i nasz Germano, blondynów w wypasionych jeepach, a czekając na powrotny autokar spotkaliśmy dziadka mówiącego po niemiecku. W przewodniku wyczytaliśmy, że ewangelicy Mennonici sprowadzili się tutaj masowo z Kanady i Rosji, przede wszystkim na północ kraju, do wyludnionego regionu Chaco, ale wydaje się, że nie wszyscy potomkowie tych przybyszów chcą mieszkać na pustkowiu w trudnych warunkach.

Następnego dnia zwiedziliśmy miasto. Składa się ono z 2 części: nowej i starego miasta. Owo stare miasto ma być niedługo zalane z powodu budowy elektrowni wodnej niedaleko miasta, więc pozwiedzaliśmy póki jeszcze można. Stare miasto nie jest zbyt przyjemne, bardzo stare budynki, niektóre opustoszone, a przy większych miejscach, chyba typowe dla Ameryki Południowej targi handlowe. Granica Paragwaju z Argentyną znajduje się zaraz przy mieście, stanowi ją rzeka Parana. Argentyńskie miasto Posadas łączy nowoczesny most, a samo miasto widać z wybrzeża. W Encarnacion nie ma zbytnio typowych atrakcji turystycznych, ale miasto jest bardzo urocze, można obserwować życie tubylców, napić się herbaty Matte robionej wprost na ulicy ze świeżych roślin. Do picia każdy paragwajczyk ma specjalny kubek, przypominający róg i rurkę-łyżeczkę. W autokarze powrotnym przez parę godzin obserwoaliśmy proces przyrządzania i picia tej herbaty; kierowca z pomocnikiem dolewali raz za razem wody z termosu, pili solidarnie z jednego kubka, a następnie podzielili się z jakąś znajomą dziewczyną,` która podzieliła się tym napojem (i kubkiem i łyżeczko-słomką)z sąsiadką. W samym mieście znajduje się plac centralny z pomnikami, a też jakieś muzea, których nie dane nam było odwiedzić, gdyż przed Wielkanocą wszyscy robią sobie wolne:) Na targu zakupiliśmy muzykę paragwajską "los Alfonsos", z typową dla paragwajskiej muzyki harfą. I niektóre piosenki są w guarani:)

sábado, 11 de abril de 2009

Foz do Iguacu



















Wniedzielę 5.4.2009 wybraliśmy się z Felipe do Foz do Iguacu. Kupiliśmy bilety autobusowe tz. leito czyli z łóżkami. Nie wiedzieliśmy dokładnie na co być przygotowanym, bo w sumie jak może wyglądać łóżko w autokarze? Miałam tylko styczność z kuszetkami w pociągu, więc myślałam, że rzeczywiście będą to łóżka z pościelą:) Tymi łóżkami okazały się wielkie fotele, które można rozłożyć prawie do poziomu. Dostaje się też koc i coś w stylu poduszki. Tak więc opuściliśmy Sao Paulo o 18:00, żeby o 8 rano dotrzeć na miejsce. 

W Foz do Iguacu dojechaliśmy busem komunikacji miejskiej do naszego hostelu - Hostelling International Paudimar. Hostel spoko, bardzo dużo obcokrajowców, recepcjoniści troche jacyś mało obrotni, ale dają radę. Za to właściciel jest bardzo rozmowny i udzieli informacji na każdy temat, nie tylko atrakcji regionalnych. Trzeba się też przygotować na niezbyt obfite śniadanie - można było zjeść bagietkę z masłem i doce de leite (czyli coś w stylu takiego mleczka czekoladowego z tubki), herbatniki i arbuza. No i kawa lub herbata do wybrou. W sumie jest tam tak gorąco, że nie za bardzo chce się jeść. Pokoje mają klimatyzację, jest basen, więc da się przeżyć. 

Ogólnie miasteczko Foz do Iguacu nie jest zbyt atrakcyjne. Jest kilka knajpek, supermarket, MacDonald;) wydaje się, że osiedliła się tutaj społeczność muzłumańska, gdyż jest meczet i dość sporo knajpek z jedzeniem arabskim. My codziennie żywiliśmy się w Cafe Lebanon (niedalko Macdonalda), super jedzenie i niedrogo.

W poniedziałek po przybyciu pojechaliśmy zobaczyć słynne wodospady po stronie brazylijskiej. Kupiliśmy bilety przy wejściu do parku (bo cały teren jest objęty ochroną i przekształcony w park narodowy). Po drodze zaczepiało nas pełno różnych przewdoników, ktorzy proponowali dodatkowe wycieczki, typu jakieś spacery po lesie czy wyprawy łódka. Ale my udaliśmy się prosto do darmowego autobusu i dojechaliśmy do wodospadów. Po stronie brazylijskiej widać tylko część wodospadów, do tego niektóre ze znacznej odległości, więc aż tak zachwycona nie byłam. Pochodziliśmy troche, porobiliśmy zdjęcia i wróciliśmy do miasta. Wcześniej zarezerwowaliśmy sobie oprowadzanie po tamie Itaipu. 

Do tamy dojechaliśmy autobusem. Tam najpierw obejrzeliśmy film o całym przedsięwzięciu, bardzo ładnie reklamujący rząd brazylijski i zarząd elektrowni:) Potem z przewodniczką wybraliśmy się na zwiedzanie tamy. Jest to największa elektrownia wodna na świecie. Jest rzeczywiście potężna. Prowadzona wspólnie przez Brazylię i Paragwaj. Ponoć pracuje tam dokładnie 50% obywateli Brazylii i 50% Paragwaju. Nie wiem dokładnie jaka jest moc tej elektrowni itd, jakoś nie za bardzo słuchałam opisów technicznych, ale byłam na zwiedzaniu technicznym z dwoma inżynierami - Felipe i pozanym tam Szkotem Euanem, więc na pewno wszystko było wspomniane.  

Następnego dnia wybraliśmy się na całodniową wycieczkę na argentyńską stronę praku Narodowego. Można jechać autobusem miejskim, ale my kupiliśmy przewóz i bilet wstępu w hostelu, więc pojechaliśmy większą ekipą. Chyba tak jest lepiej, bo i tak trzeba się zatrzymać na granicy, żeby dostać pieczątkę. Strona argentyńska parku jest o wiele lepiej zorganizwana, ale przede wszystkim ma o wiele więcej do zaoferowania. Między różnymi punktami parku jest kolejka, można poza tym przeprawić się na małą wyspę i popływać w rzece. Są też wycieczki fakultatywne, np. jazda łódką pod wodospady, ludzie wychodzili z tego jak po prysznicu, ale było tak gorąco, że nawet im zazdrościłam. My zaliczyliśmy tylko podstawowe atrakcje, ale i tak było super. Ze strony argentyńskiej można podejść bardzo blisko do największego z wodospadów...wrażenie niesamowite, huk ogromnych mas wody, wiatr unosi krople tak, że niekiedy nic nie widać i jest się całym mokrym:) Widoki nieziemskie... 

W całym parku jest strasznie dużo jaszczurek. Pierwsza wzbudziła straszne zainteresowanie, ale po 5 już je ignorowałam. Tak samo z motylami. Można znaleźć miejsca gdzie na małym odcinku kłębią się dziesiątki kolorowych motylków. Widzieliśmy też kapibary, węża i ostronosa (quati po portugalsku). Ten ostatni buszował w... śmieciach! Strasznie smutne patrzeć na dzikie zwierzę, które próbuje pić z puszki Coca-coli. Niestety nauczli go tego turyści, którzy pomimo zakazów karmią dzikie zwierzęta.

W ostatni dzień nie mieliśmy dużo czasu, więc poszliśmy do parque das aves, czyli parku ptaków. Ten park okazał się zwykłym zoo, z tą różnicą, że wchodziło się do pomieszczeń ograniczonych u góry siatką. W środku były różne ptaki, nie tylko południowoamerykańskie. Fajnie można było zobaczyć z bliska tukany, na wolności widzieliśmy tylko w Bonito ale z wielkiej odległości. A tutaj dosłownie pozowały do zdjęc. Ja za bardzo nie lubię zoo, bo jakoś zawsze te zwierzęta smutno patrzą, więc tak sobie mi sie podobało. Ale de gustibus non est disputandum...

Co do informacji praktycznych to dodam jeszcze, że lepiej jest kupić ze sobą wodę i coś do jedzenia w miasteczku a nie w parku, bo tam ceny są horrendalne. A nie sposób w upale wytrzymać bez wody. 

Paraguay e os Alemães

Por algum motivo desconhecido alguns lugares me atraem mais que outros para viajar e fazer turismo. Não sei exatamente o que procuro, mas certamente não está nos lugares batidos como Espanha, França, Inglaterra e EUA. A Itália já me atrai mais um pouco, principalmente pelo fato das bisavós Nunciata e Beatriz serem italianas, algo do passado me chama a esse país, da mesma forma que Portugal. O leste europeu também é um lugar que instiga muito a minha curiosidade (a Kasia que o diga!). Penso encontrar lá uma cultura européia mais pura que a da europa ocidental, totalmente desgastada pela cultura Pop, sem nenhuma moral mais e caminhando para a morte demográfica. Também gosto da América do Sul, os vizinhos sobre o qual pouco sei, e do oriente extremo (China, Japão, Rússia, Índia), além é claro do Brasil. Lugares que risco do meu mapa incluem toda a África, pois eu gosto de voltar vivo de minhas viagens, e as terras Muçulmanas, devido ao terrorismo e perseguição aos cristões que eles promovem.

E nesse mapa é que entra o Paraguay. O que se passa nesse país vizinho que nunca visitei? Como será que eles veem o Brasil? Como eles vivem? Qual é a cara do povo de lá? Eles realmente falam Guarani? Até então a única coisa que sabia sobre o país é o esteriótipo de supermercado de bugigangas eletrônicas e bens contrabandeados ou mesmo roubados.

Logo antes da viagem vieram os avisos. A minha mãe entrou em pânico ao saber que iriamos lá, é muito perigoso ela disse, mas não dei muito ouvidos, pois ela é exagerada mesmo. Antes de cruzarmos a ponte algo muito mais assustador, uma mulher negra parou a Kasia e disse para ela ter muito cuidado com quem conversa no Paraguay, pois as vezes eles somem com alguém que vai para lá. Isso sim foi de assustar, vindo de uma moradora do local ... mas como somos corajosos, seguimos em frente!

Não há nenhum ônibus de Foz do Iguaçu para Encarnacion, onde queriamos ir, somente para Asuncion, que é bem longe, então fizemos o seguinte trajeto maluco: Ônibus para a Ponte da Amizade, aduana brasileira, travessia da ponte a pé, aduana paraguaia e travessia pela Ciudad del Este até a empresa de ônibus. A vista atravessando a ponte é linda, há uma ilha totalmente preservada no meio do rio e muito verde presente ainda. Mas inquietante andar num lugar a poucos passos da morte, já que uma queda da ponte na água é fatal e há pouca proteção. Todo ano tem gente que se suicida da ponte. A aduana brasileira é muito bem equipada, dezenas de agentes armados. Já a paraguaia é difícil até de achar, parece um puxadinho ...

Ciudad del Este é uma cidade que mais lembra os países árabes segundo a Kasia, ou o velho oeste. Cheio de camelos por todos os lados, vendedores as centenas e policiais e seguranças com escopetas do tamanho indo da cintura até o chão, realmente de botar medo aquelas armas. No caminho encontramos coisas curiosas, como um memorial para o Reino Árabe Sírio, o mapa na entrada da cidade em Chinês e uma praça com estilo oriental e uma estatua do presidente de Taiwan! Realmente a relação com as bugigangas vindas do oriente é importante para eles rsrsrs. Chegamos sem maiores problemas na empresa de ônibus, ufa, escapamos do velho oeste. E realmente Ciudad del Este é o pior do Paraguay, o melhor seria realmente evitar essa cidade se você quer conhecer o País e não fazer compras, mas o precário transporte no país dificulta isso.

5 horas depois chegamos em Trinidad, as lindas ruínas jesuítas! Por 5.000 pesos (R$ 2,50) pode-se entrar no local e visita-las e ver onde os padres e os índios moravam e uma catedral realmente bela, apesar de muito destruída. A torre do sino, os cemitérios, etc. Lá fiquei sabendo de algo que não sabia: Os Jesuítas foram ativos +/- de 1600 a 1770, quando Carlos III da Espanha os expulsou, antevendo uma provável revolta indígena, e que colocou padres de outras ordens como os franciscanos e dominicanos para cuidar das missões, o que desagradou os índios que abandonaram então as missões. Uma história triste te um exemplo fantástico de evangelização com desenvolvimento local. Eles trabalharam bastante para levar fé, progresso material e educação aos indígenas. Pena que um despota pouco esclarecido levou tudo a ruína.

Depois disso fomos para Encarnacion e conhecemos mais do Paraguay propriamente dito. É um povo engraçado, misturando traços indígenas e europeus. Muitos nativos tem olhos claros, mas falam fluentemente Guarani entre sí. Tive a impressão que se fala mais Guarani com familiares e amigos e mais espanhol com desconhecidos. Também há Japoneses e uma forte influência alemã lá. O consulado alemão restaurou Trinidad praticamente sozinho, e por todo lado se vê hoteis em estilo alemães e mesmo muitas criancinhas loiras. De fata há algo de muito curioso entre o Paraguay e os alemães. Chegando em encarnacion, onde ficamos no hotel Germano, lá eles emprestaram um guia de viagem para a gente que na verdade é uma guia para os alemães imigrarem para o Paraguay, citam os Menonitas, um grupo evangélico fechado, e as leis de imigração do País, que basicamente permite qualquer um com uma soma X de dinheiro de imigrar pra lá. Não chegamos a uma conclusão sobre porque os alemães gostam tanto de lá, havendo imigração até hoje, ou se somente as minorias religiosas migram ou variados. Há muitos mormons, testemunhas de Jeová (como os japoneses que cuidavam do nosso hotel) e Menonitas no país e de alguma forma eles gostaram do Paraguay e foram em peso pra lá, além é claro da tradicional igreja católica e uma notável ausência dos evangélicos tradicionais e pentecostais, coisa que muda assim que se atravessa a fronteira. Resumindo o fim da viagem, Encarnacion é uma cidadezinho bonita, de tamanho médio e segura (pode-se sair a noite sem problemas) e que contrasta com o estilo caótico de Ciudad del Este. De fato o país é bem pobre, e na maioria das cidades nem a rua principal é asfaltada. Os ônibus são bem zuados, o que atrapalha bastante o visitante que usa o transporte público, mas fora isso gostei muito de lá e acho que os esteriótipos não fazem juz ao país, acho que somente a Ciudad del Este.

domingo, 25 de janeiro de 2009

Wrocław - Jan 2009

Quando eu estava na Alemanha cheguei a iniciar um texto sobre minhas viagens nas férias de meio de ano em 2007 para a Polônia, mas por algum motivo nunca terminei. Esses textos são longos, e após tanto tempo na Europa já estava tudo se tornando rotina, comum. De alguma forma me inspirei agora a falar um pouco sobre Wrocław.

Primeiramente, a Kasia estuda Relações Econômicas Internacionais em Wrocław, e aqui nós moramos num pequeno apartamento com uma amiga dela, a Aga, e outro amigo, o Maciek. O apartamento é muito bom, pintura e janelas novas, tem internet, geladeira, fogão. Mas, é muito mal cuidado, a privada está zuada, vários lugares sem lâmpada e vários outros problemas, além da super-lotação (não temos um quarto próprio).

Nós moramos perto do centro, mas não ouço nenhum barulho, não sei se porque a janela é virada para o patio interno ao invés da rua, ou pela calefação, exceto eventuais festas no prédio. Ah, falando em patio interno, aqui todos quarteirões tem um pátio central, acessível a pé sem ser morador, curioso, né? E os prédios tem todos mais ou menos a mesma altura e a mesma cara. Indo mais longe do centro eles ficam mais degradados, alguns realmente caindo aos pedaços ... me pergunto se a calefação nesse funciona, mesmo com os tijolos expostos.

Nos primeiros dias em Wrocław tivemos uma frente fria brutal. Chegou a -20. Isso mesmo, -20. E em alguns lugares da polônia -30. Não dá pra ficar muito tempo na rua, nem com infinitos agasalhos, todo mundo aqui ficou doente ... o jeito é esperar o frio passar. E olha que eu estava usando: gorro+capuz do agasalho, calça e agasalho para neve, ciroula, luvas, cachecol, camiseta + 2 blusas (além do agasalho para neve em
cima).

Uns 4 dias depois o frio deu uma trégua, o suficiente para poder sair e dar uma volta. Eu não aguentava mais ficar só em casa! Planejo andar pelo menos 1 hora por dia, e tenho conseguido depois que ficou menos frio. Eu tirei uma das blusas, mas foi só. Tentei sair com Jeans ao invés da calça para neve (que tem 2 camadas) e não dá não ... frio demais. O excesso de roupas cansa e enche o saco, mas não tem jeito. Muito poloneses andam sem gorro, mas eu acho que não tenho essa resistência ao frio.

Wrocław tem um sentimento curioso de cidade pequena. É tudo muito perto, tem várias linhas de tram (bonde moderno), mas mesmo indo apé pra qualquer lugar leva no máximo meia hora, fora algumas exceções. E olha que pra eles é uma cidade "grande", com 700 mil habitantes. As calçadas são muito boas, retas, mas por outro lado a cidade é
completamente plana ... muito cocô de cachorro nas ruas um pouco fora do centro, muitos parques e igrejas e neve por todo lado. E o mais legal de tudo: Nos parques tem lagos congelados, e todo mundo anda por cima deles. Em alguns pontos ainda tem água e uma multidão de patos se amontoa. O rio que corta a cidade (acho que é Oder) também está congelado, pelo menos na superfície, e os coitados dos patos e gansos tem que achar um lugar com água.

Outro ponto curioso de Wrocław é que quase não existem estrangeiros. Enquanto a Alemanha é cheia de gente de todas as partes do mundo aqui eu ví em 2 semanas uns 5 chineses e uma preta. Mesmo nos cursos de polonês há muito poucos estudantes, a maioria da america latina e a maioria mora aqui pois possuí uma namorada polonesa, como eu.

Bom, acho que é isso, até a próxima!

Depois eu coloco um link com fotos.